Dubai'den Cetinerler Gecti

Bizim ev de yeni yılın geliyor olmasının dışında çok daha başka heyecanlar vardı eski yılın bu son günlerinde. Önce babaannemiz ve büyükbabamızla Dubaide güzel zaman geçirdik, onları İstanbul'a uğurladıktan sonra da teyze, enişte ve 3.5 aydır görmediğimiz küçük Can'a kavuşacak olmanın beklentisine girdik. Evet evet nihayet onları da aldık havalimanından ve eve geldik. Konuşacak ne çok şey, paylaşılacak ne kadar fazla şey birikmişti. Her şeyin ötesinde aralarında 3 ay olan iki kuzen birbirlerinin farkında olarak ilk kez bir araya geliyorlardı. Defne'ye hamileliğimin 6,5 ayında Can'ı kucağıma annesinden önce aldım o heyecanın dorukta olduğu hastane odasında. Ağlayan yüzünü göğsüme bastırıp kokusunu içime çektim hep iyiki hamileyim diye dua ederek. Yoksa gerçekten kıskanacakmışım yeniden bebek sahibi olmayı. İlk haftalardaki sürekli birlikteliğimizden sonra teyzoşumun gelişimini genelde uzaktan takip etmek zorunda kaldıysam da 3,5 aydır olan bu ayrılık çok zor olmuştu. Ve şimdi karşımda bambaşka bir küçük bey vardı tıpkı Defnoş'un teyzesine bambaşka gözükmesi gibi. Can artık yürüyordu, derdini anlatıyordu çok ama çok sevimli olmuştu. Defne o bir şey anlamadan yatan bebek halinden çıkmış ortalığın farkına varmış, birey olduğunu bize hissettirmeye başlamıştı.

Her şey güzel başladı da yılbaşı gecesinin ertesi günü Can'ın kusmaya başlaması ve yemek yemeyi kesmesiyle ardı ardına gelecek hastalıklar zinciri tetiklendi. Can'ın durumu çabucak ishale çevirdi, arkasından babamız Görkem, akabinde Defne ve Ezgi ve nihayetinde de Fadıl Enişte. Bir tek anneler olarak biz sağlamdık ama bizde moralman çöktük. Çocukların hasta olduğuna ve iştahlarının gidişine zaten üzülüyorduk, üstüne şu bayram tatilinde ev de kalmak zorunda kalıyorduk, hava güzeldi, planlarımız vardı ve dışarıda alışveriş festivali sürüp gidiyordu. Allahtan benim kızlar çabuk toparladılar ama Can Dubaiden ayrılana kadar tam anlamıyla iyileşemedi. Elifler zaten topu topu 10 gün kalacaklardı onun da çoğunda da hastalıklarla uğraştılar. Sonuçta planladığımız gibi olamasa da gene de beraber gezme fırsatı bulduk, birlikte zaman geçirdik, birlikte olmanın tadına vardık.
Bu buluşmadan en karlı çıkanlardan biri tembel olan Defne hatun oldu. Can sayesinde sıralama çalışmalarına başladı, onunla pek bir ilgilendi. Kalabalık ev de yaşamanın hareketliliğini gördü. Ezgi deseniz zaten teyzesi olduğu için çok mutluydu.

Sonuç olarak biz yeni yılın bu ilk günlerini hem hasta, hem sıkıntılı hem de mutlu geçirdik. Evin o hareketlilğinden sonra misafirlerimizi havaalanından uğurlayıp eve geldiğimizde evimiz pek bir boş gözüktü gözümüze. En kısa sürede yeniden sevdiklerimizle dolması dileğiyle.